Tweeduizendachttien was een goed jaar. Is dit weer een jaarlijkse nieuwjaarsbrief? Misschien. Ik denk dat de meesten onder ons op het einde van een jaar de balans opmaken, snel of heel bewust. Om dan een nieuwe start te nemen, al dan niet met goede voornemens. Ikzelf heb er maar één: precies zo verder doen als afgelopen jaar, maar wel proberen om bij dezelfde werkgever te blijven. Ik zit goed, nu. En wat goed is, moet je bijhouden, toch? 

Ik vertoef in het Midden-Oosten. Mijn gezelschap is internationaal: de Jordaanse chauffeur, en een Indische, Amerikaanse en Japanse toerist (uit Kobe, Stefanie!). We zijn op weg naar een paar Romeinse sites rond Amman. Een druk programma, maar we zijn niet anders gewend. 

Amman katapulteert me terug naar Caïro, 1993. Ik was toen een jonkie van net geen 20 jaar oud. 6 weken op reis door Egypte, zo goedkoop mogelijk. Wie met weinig geld reist, heeft een andere blik. Heeft die ervaring mij zo gevormd dat ik nu, 25 jaar later, nog steeds min of meer op dezelfde manier reis? Ok, een duur daguitstapje met een gedeelde taxi kan er nu wel al eens van af, maar de essentie blijft hetzelfde. Geen luxueuze bubbel, maar eenvoud. Belangrijk: praatjes slaan. Noem het een illusie, ik denk graag dat ik daarmee door de bubbel breek. 

Amman, dat is precies één grote autosnelweg. Wie al over Brussel klaagt, mag hier eens komen kijken (en ruiken). Zonder taxi geraak je niet door de stad, die op 8 heuvels is gebouwd. Uber is misschien niet legaal, de prijzen zijn laag en de app is uitstekend. Bonus: de praatjes zijn authentieker, want iedereen ubert in bijberoep. Tip: een plaatselijke simkaart met voldoende data en belkrediet kost 16 JD en koop je bij Zain op de luchthaven. 

Duurzaamheid geldt hier enkel voor meubels. Net zoals dat vroeger in België gedaan werd, zijn kasten vanbinnen met krantenpapier beplakt. Hoewel ik een Ikea gespot heb, is alles hier meestal oud. En vuil. Voor wie in de bubbel reist, moeten de toiletten op de site in Jerash een nachtmerrie zijn. Wie smetvrees heeft, blijft beter thuis. 

Ecologie is hier de laatste zorg. Overal enkele beglazing, airco in de zomer, terrasverwarmers in de winter. Stinkende, oude auto’s, ook al hebben we hier net een Tesla gespot. Een witte. Mijn avondeten gisteren was niet bepaald plasticvrij. verse sapjes komen in plastic bekertje, met deksel en rietje. Plastic bestek bij de falafel en de foul, natuurlijk. En een gedekte tafel bij Hashem is er eentje met een nieuw laagje ultradunne plasticfolie.

Wie schoonheid zoekt, moet het in het dagdagelijkse proberen vinden. De soeks, steegjes, winkeltjes. De beste verkopers werken hier. Een plezier om vanaf een veilige afstand te kijken hoe ze er in slagen om toeristen die alles al hebben toch nog dat leuke olielampje te verkopen.

Ondertussen is het halféén en hebben we al twee historische sites achter de kiezen. Een foto met Romeinse karrensporen in Jarash en het kasteel van Adjlun, nog gebouwd tegen de invasie van de kruisvaarders.

De zuilen bewegen als je er tegen duwt, zoals dit truukje met een lepeltje toont. Schijnt dat de Romeinen lood in de zuil goten om de stukken bijeen te houden. Daar heb ik niks over kunnen terugvinden, wel over de ondergang van het Romeinse rijk door loodvergiftiging. Interessante hypothese, maar ze zou niet kloppen.

Ook prima om je afstuderen te vieren, zo’n Romeinse site. In Jordanië is 98% van de bevolking geletterd, het onderwijs deed er het afgelopen decennium een flinke inhaalbeweging. Deze juffrouw stond er met twee vriendinnen en een fotograaf met een degelijk toestel, ze liet zich de aandacht welgevallen.

Opmerkelijk: homoseksualiteit is hier legaal en mag vanaf je 16de. Is er een verband met de scholingsgraad? Ik ben geneigd te denken van wel.

Dit is het kasteel van Ajlun.

Dit is Umm Quais met zijn prachtig zicht op de Golan-vlakte. De akoestiek in het theater is van topkwaliteit. Je kan op normale toon spreken, de hele zaal hoort je. Slimme jongens, die Romeinen. Voor ze gek werden van het lood toch.

Ik sluit af met enkele foto’s van fashion uit de soeks.

Tip voor wie rustig bij een theetje over WiFi wil bloggen in Amman: neem een Uber naar Rainbow Street. Massa’s upmarket eettenten hier.